තාත්තා කෙනෙක් කියන්නෙ දරුවෙක්ගෙ ලෝකයේ රජ්ජුරුවොයි..ඒ දරුවගෙ ලෝකයම එලිය කරන හිරු කුමාරයයි ..හම්ම් මගේ ලෝකෙත් එහෙම රජ කෙනෙක් හිටියා ඒ රජ්ජුරුවො ගැන කතා කරන්න මේ මුලූ බ්ලොග් අවකාශයම ගත්තත් ඉඩ මදි වෙයි මට.ඒත් පුලුවන් විදියට මගෙ පාරමිතාවට අදවත් ඒ ගැන නොලිව්වොත් ඒක ලොකු අඩුවක් වෙයි..ඉතින් මේ සටහන ලෝකයක් වටින මේ ජීවිතයේ මා ලබපු අමිලම තිලිණය උන මගෙ රත්තරන් තාත්තා වෙනුවෙනුයි.
මගේ තාත්ති වගෙ තාත්තා කෙනෙක් ලබන්න මමත් මගෙ නංගිත් පෙර ආත්මයක ලොකු පිනක් කරලා තිබ්බා. එහෙමත් නැත්තන් මං අදහන ධර්මය අනූව දෙවියන්වහන්සේ අපිට ආශිර්වාද කරලා තිබ්බා.ඒත් ඒ රත්තරං තාත්තගෙ ආදරය,රැකවරණය ,උණුසුම විදින්න අපිට වරම් තිබ්බෙ අවුරුදු 24 ක් විතරයි.ඒ 24 නුත් අවුරුදු දහයක්ම අපිට අහිමි උනා ඒ අපි වෙනුවෙන් ලස්සන අනාගතයක් හදන්න මගෙ තාත්තට අපෙන් ඈත් වෙලා ඉතාලියට එන්න උන නිසා.
හරියටම මීට මාස තුනකට කලින් අද වගේ දවසක මගෙ රත්තරං තාත්තා අපිව දාලා සදහටම ගියා.ගෑනු ලමයෙක් විදියට මට තිබ්බ ලොකුම හයිය අත්වැල බිදිලා ගියා.මගේ ජීවිතෙ ගොඩක්ම සුන්දර මතකයන් අඩුයි එහෙම අඩුවෙන් උනත් තියෙන මතකයන් අතර ලස්සනම දවස් රැදිලා තිබ්බෙ මගෙ තාත්තා එක්කයි නංගටයි මටයි අවුරුදු 12ක් වෙනකම්ම ඒ තාත්තා එක්ක ගතකරපු කාලය ලස්සන හීනයක් වගේ. ඒ කාලෙ නංගටවත් මටවත් මතක තිබ්බෙ නෑ අපේ අම්මි ඉන්නවද කියලවත් ඒ තරම්ම තාත්තිත් එක්ක පුංචි අපේ ලෝකයෙ පිරිලා තිබ්බෙ .ඉස්සර අපෙ තාත්තිට තිබ්බා හොන්ඩා වර්ගයෙ දිග බයික් එකක් ඕකෙ ඉස්සරහා ලොකු බඩගෙඩියක් වගේ තියෙන ටැංකිය උඩ තියාගෙන නංගවයි මාවයි හැමතැනම එක්කන් යද්දි අපේ ලෝකයේ වීරයා උනේ අපේ තාත්තියා . එහෙම ගමන් යන හැම වෙලාවකම අපේ තාත්ති මහා හඩින් සිංදු කිව්වා වැඩියෙන්ම කිව්වෙ අපිම ඒ කාලෙ වරද්ද වරද්ද කියන ලමා ගීතයක්.තාත්ති ඒක කිව්වෙත් අපි කියනවා වගෙ වරද්ද වරද්දමයි එතකොට නංගයි මායි තාත්තිට කෑගහනවා අපිව අවුස්සන්න ඕනා හින්දම මට තාම මතකයි ඒ වෙලාවට තවත් හයියෙන් කෑ ගහන එකයි තාත්ති කලේ.
හැම සතියකට සැරයක්වත් අපි තාත්තිත් එක්ක බීච් ගිය හැටි ඒ ගිහින් ආවම මල් වලට වතුර දාන හෝස් එකෙන් මුහුදු වැලි යන්න අපි දෙන්නව හෝදපු හැටි.අපිට අවුරුදු 12 ත් වෙලා කකුල් බිම ගෑවෙද්දිත් පිට උඩතියාගෙන අස්සයා ගෝන් ටික් ටික් කරපු හැටි කොහොම විස්තර කරන්නද.අපි ලොකු උනා කියලත් අපේ තාත්තිට හැමදාමත් අපිව අර ඉස්සර කාලෙ උන්න බටුඇට කෙල්ලො දෙන්නමයි. මේ අකුරු ටික ටයිප් කරන මේ වෙලාවෙත් මගෙ ඇස් දෙකට හෝ ගාලා කදුලු පිරෙනවා. අනේ ආයෙ කවදාවත් ඔයා ගාව හුරතල් වෙන්න ඔයා නෑ නෙ තාත්තියො පුංචි වරදකටවත් අතක්වත් උස්සපු නැති ඔය අත්දෙකෙන් නංගිවවත් මාව වත් තව කෙනෙක්ට බාර දෙන්නවත් ඔයා උන්නනම්..
තව ටික දවසයි තියෙන්නෙ මගෙ නංගා ඔයාගෙ පොඩි දුව අලුත් කැදැල්ලක් හදන්න පිටත් වෙනවා.එදාට ඔයාගෙ අඩුව අපි කොහොම දරාගන්නද කියලා මං තාමත් හිතනවා.අලුත් ලෝකයකට පියනගන මගෙ නංගිගෙත් කවදාහරි දවසක මගෙත් ජීවිත ඔයාගෙ ජීවිතයෙන් කියා දුන්න පාඩම් නිසාම එලිය වැටේවි.මගෙ ජීවිතේ මං දැකපු ලස්සනම යුවල උනේ ඔයයි අම්මියි ජීවිතේ හැම දෙයක්ම හරි ලස්සනට බෙදාගෙන ඔය දෙන්නා ජීවත් වෙලා අපිට දුන්න ආදර්ශය අපි ලබපු ලොකුම පාඩමයි.ඒ එක්කම ජීවිතකාලෙම රුපියල් සත වලට වඩා මිනිස්සු හරි හම්බ කරපු ඔයා අපිට දුන්න ලොකුම දෑවද්ද මනුස්ස කම ඉහවහා ගිය හොද මනුස්සයෙක්ගෙ දුවක් එහෙමත් නැත්තම් හැමෝම අදුන්වන විදියට "බැසිල් අයියගෙ" දුව යන නම්බු නාමයයි.
කාලය නම් ගෙවිලා යනවා අපේ ජීවිතත් ගෙවිලා යනවා ඒත් ආයෙ කවදාවත් අපි ලග ඔයා නෑ.ඒත් ඔයා අපි ලග තියලා ගිය ගුණ සුවද හැමදාම තියෙනවා.. ආයෙත් මේ ඇස් දෙකට දකින්න නම් ඔයා නෑ තමයි ඒත් හිත ඇතුලෙන් හැමදාමත් මගෙ තාත්ති මා තුල ඉන්නවා මං ඒක දන්නවා.
ඒත් රජෙක් නැති තැන රාජ්ජ‍‍යයක් කොහෙද ඒ ගැන නම් මං තාමත් හිතනවා .
ඔව්..
ඔබ මට රජ කෙනෙකි ලොවේ
ඔබ හිටි තැන කිසිවෙකුත් නැතේ
හිරු කුමරුන් වී ඔබ අපේ ලොවේ
මල් පිබිදෙව්වා තවමත් මතක තියේ..
අපේ ලෝකයට පමණක් නොව මුළු ලොවටම එලිය දුන්න ජීවය සැදුව මගේ තාත්තේ.... මෙසේ කියමි මම,
෴පය තබනා හැම තැන මල් පූදපු..යන යන තැන එලිය කරපු ඔබ, තබා ගිය ගුණ සුවදින් මම පෝෂනය වී ලෝකයට ආයෙත් පූදින්නෙමි.මගේ ලෝකයේ වීරයා ඔබ පණක් නිසාම කෙදිනක හෝ ඔබ වන් කෙනෙකු වෙන්නට වෙහෙසෙන්නමි. . එවන් දිනක ලෝකය දෙස හිස ඔසවා බලා ඔබවන් උතුම් පියෙකුගේ දියණියක ලෙස සාඩම්බරයෙන් හිනැහෙන්නෙමි.. ෴
